فراموشم نکن شاید سالها بعد،



در گذر خیابانها از کنار هم بگذریم،



بگویی



آن غریبه چقدر شبیه خاطراتم بود...

منم سرگشته حیرانت ای دوست    کنم یکباره جان قربانت ای دوست

تنی نا ساز از شوق وصل کویت      دهم سر بر سر پیمانت ای دوست

دلی دارم در آتش خانه کرده                   میان شعله ها کاشانه کرده

دلی دارم که از شوق وصالت                    وجودم را زغم ویرانه کرده

من آن آواره بشکسته حالم                          زهجرانت بُتا رو به زوالم

منم آن مرغ سرگردان و تنها               پریشان گشته شد یکباره حالم

زِهَر سر بر سر سجاده کردم                   دعایی بهر آن دلداده کردم

زحسرت ساغر چشمانم ای دوست        زبان از یکسره از باده کردم

دلا تا کی اسیر یاد یاری؟                          زهجر یار تا کی داغ داری؟

بگو تا کی زشوق روی لیلی                   تو مجنون پریشان روزگاری؟

پریشانم، پریشان روزگارم                من آن سرگشته ی هجر نگارم

کنون عمریست با امید وصلت                   درون سینه آسایش ندارم

زهجرت روز و شب فریاد دارم                    زبیدادت دلی ناشاد دارم

درون کوهسار سینه خود                هزاران کشته چون فرهاد دارم

چرا ای نازنینم بی وفایی؟                      دمادم با دل من در جفایی

چرا آشفته کردی روزگارم        عزیزم دارد این دل هم خدایی

خواهم که در این غمکده آرام بمیرم

گمنام و سفر کرده و بی نام بمیرم

کس نیست که آزاد کند مرغ دلم را

پر بسته و دل خسته در این دام بمیرم

من کام دل از جلوه حسن تو گرفتم

هر چند در این معرکه ناکام بمیرم

بیا ای مرگ امشب راحتم کن سخت دلگیرم

ملول از ننگ هستی هستم و از زندگی سیرم


اگرجان از تن انسان چو بیرون رفت میمیرد

ندارم جانی اندر تن چرا آخر نمیمیرم


گریزانی چرا ای مرگ ای صیاد دام افکن

شکارآمد به پای خود چه غم داری بزن تیرم


بیا دستم به دامان تو دستم را بگیر امشب

وگرنه انتقام زندگی را از تو می‌گیرم


بیا و دست بردار ای فلک از بازی جانم

ورق برگشت بازنده تویی در دور تقدیرم


اگرچه عمر کوتاهم برای عاشقی کم بود

بیا ای زندگی بگذر دم آخر ز تقصیرم

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود، پنهان است

حریفا! رو چراغ باده را بفروز، شب با روز یکسان است

راست است که صاحـبان دل های حسـاس نمی‌میرند
بی هنگام ناپدید می‌شوند

پریشانم

چه می خواهی تو از جانم !

مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی

خداوندا !

اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی

لباس فقر پوشی

غرورت را برای تکه نانی به زیر پای نامردان بیندازی

و شب ، آهسته و خسته

تهی دست و زبان بسته

به سوی خانه باز آیی

زمین و آسمان را کفر می گویی ! نمی گویی ؟

خداوندا !

اگر در روز گرما خیز تابستان

تنت بر سایه دیوار بگشایی

لبت بر کاسه مسی قیر اندود بگذاری

و قدری آن طرف تر عمارت های مرمرین بینی

و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو در روان باشد

زمین و آسمان را کفر می گویی ! نمی گویی ؟

خداوندا !

اگر روزی بشر گردی

زحال بندگانت با خبر گردی

پشیمان می شوی از قصه خلقت

از این بودن ، از این بدعت

خداوندا تو مسئولی

خداوندا !

تو می دانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا چه دشوار است

چه رنجی می کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است.

سلام خدا

حال همه ي ما خوب است اما تو قبول نكن

دنياي ما دنياي قشنگيست اما توقبول..............

زندگي من پر از ارامش است اما توقبول......................

روزگار هميشه با ما سازگارو هميشه مارو راضي نگه داشته اما توقبول.......................

اسمان دنياي من زلال است مثل خود دنيا اما توقبول.........................................

نه خسته ام نه دلگير شاد شاد شادم اما توقبول.........................................

دنياي من دنياي صلح است اما توقبول.......................................

واما

يك چيز را قبول كن خدا.............................

كاش هيچ وقت اين دنيا رو نميساختي